دنیا غلامی برای تبرها

حرفی که نباید
زدی
در دلم جنگلی خودسوزی کرد

به لابلای دودِ غلیظ
هیزم شکنی
به مراسم تدفین آمده
با تبری که از خنده هایش خون می چکد
که خیره شده
به درختی که نیمِ صورتش سوخته

و هنوز
دوستت دارد.
شین فقط شین بمان برایمان.
مرحمی شو با چیدمان واژگانت بر دردهایمان